‘De mooiste plek van Nederland?’, Evelien Buynsters sluit even haar ogen. ‘Misschien is de mooiste plek wel bij Egmond aan Zee, of anders wel de kop van Noord-Holland vanwege dat weidse, alhoewel Millingen aan de Rijn vind ik ook heel mooi.’

Als iemand het kan weten, is het Evelien wel. Zij liep de omtrek van Nederland, overnachtte bij de mensen thuis en documenteerde dat in verhaal en beeld in het boek dat onlangs verscheen.

Wandelen geeft rust

Wandelen geeft rust, ontdekte ze ooit na een lange afstandswandeling in Schotland. ‘Je komt los van alles en iedereen.’ En eerlijk gezegd is dat op zijn tijd best prettig voor iemand als Evelien die die graag geeft en altijd voor mensen klaar staat.  

Maar even loskomen van het dagelijkse bestaan was niet de enige reden om te lopen. Angst vormt een groot thema in haar leven. ‘Doe ik er wel toe?’, is daarbij de hamvraag die in tal van variaties door haar leven meandert. Daar kun je in verdrinken. En dan ben je geneigd je je maar in je huis op te sluiten om je tegen al die angsten te wapenen. Alleen, daar word je uiteindelijk ook niet gelukkig van. 

Het is haar oma die haar uiteindelijk een liefdevolle schop onder haar kont geeft. Ze moet van die bank  af. De vijand in de ogen kijken. En dus gaat ze lopen. Door Schotland, over de camino de Santiago de Compostela. De vrijheid gaat in haar DNA zitten. Of misschien was die er altijd al. Want, merkte ze al snel: een baan en een huis maakten haar niet gelukkig. Zou je dat gevoel van vrijheid in Nederland ook kunnen krijgen? Er was maar een manier om daarachter te komen.

Driehonderd adressen

Ze zegde haar baan op om te lopen. Geld om te overnachten was er niet. Na een oproep op Facebook en LinkedIn had ze binnen tien dagen driehonderd adressen. Als ze wilde, kon ze het een jaar uitzingen. De wandeling die ze maakte en het slapen bij wildvreemde mensen was een soort afsluiting van een versie van haarzelf, zegt ze daar nu over. 

‘Kan ik dit, krijg ik het voor elkaar? Lopen geeft me een gevoel van vrijheid: Als ik loop is het leven simpel, overzichtelijk en makkelijk. Het is een vlucht maar ook nodig om bij mezelf te blijven.’

Mark Twain zei het al: ‘men moet reizen om te leren.’ En ze leerde van alles. Over zichzelf, maar ook over de Nederlander. ‘De meeste mensen zijn lief’, concludeert ze, al haast ze zich wel te zeggen dat ze slechts een inkijkje kreeg in deel van de Nederlandse bevolking: de welgestelde blanke Nederlander. Vaak ondernemer en anders wel ondernemend. Ze leerde alles over de aardappel op een aardappelboerderij in Zeeuws-Vlaanderen waar ze notabene naar Boer zoekt vrouw keek met een boer die zijn vrouw via een vergelijkbaar programma had gevonden.

Mooie gesprekken

Er was de ontmoeting met de man die een patent op ventilatieroosters in buitenmuren had, iemand , gaf haar een rondleiding in een waterzuiveringsinstallatie. Er de vrouw die haar via een bijbelclubje op het spoor was gekomen en met wie ze zulke mooie gesprekken had gevoerd. 

Ze liep drie maanden. En ze wilde iets met die tocht. Natuurlijk had ze haar camera mee, maar wat ze uiteindelijk met al dat beeld en al die verhalen zou doen, bleef nog ongewis. Juist door erover te sparren met de mensen die haar ontvingen, ontstond uiteindelijk het idee voor haar boek Op weg.

En dan besluit ze met lood in haar schoenen te gaan crowdfunden. Ja, ze had schroom, maar het was de enige mogelijkheid. Want geld heeft ze niet.

Vrede mee

‘Pas toen ik dacht: “weet je, het lopen heb ik ook samen met al die mensen gedaan die me hebben ontvangen, dan kan ik dit toch ook met aderen doen?” Pas toen, had ik er vrede mee.’

Maar de oeroude angst werd er ook door aangezwengeld. Wat als niemand wat gaf omdat ze niet goed genoeg was? ‘Hmm’, zeiden de mensen om haar heen: ‘Neem ons mee op je reis, niet in je angsten.’ 

Toen ze binnen vier weken het streefbedrag had gehaald, wist ze van niks. Want ja, ze was weer eens aan het lopen.

‘Het was zo bijzonder. Vind het sowieso al bijzonder dat mensen die me kennen geld geven, laat staan onbekenden.’ Ze heeft een schilderij gemaakt waarin ze alle mensen die haar geld hebben gegeven, een gezicht en een naam heeft gegeven.  

Motivatie

Niet alleen het geven, ook de vele lieve berichtjes van al die mensen die je een hart onder de riem steken op de site van Voordekunst waren een motiverende factor. Motivatie om door te gaan. 

Ze kan iedereen die zich met persoonlijke ontwikkeling bezighoudt, aanraden een boek als Op weg te maken via crowdfunding, lacht ze. ‘Dan kom je jezelf wel tegen.’

‘Ik heb geleerd dat als iets onmogelijk lijkt, je het gewoon moet doen, er is veel meer mogelijk dan je denkt en je bent vrij om te kiezen dat wat bij je past. Vrij om je eigen leidraad te worden. Ik ben inmiddels niet bang meer om iets anders te kiezen.’

Eveliens boek Op weg is hier te verkrijgen voor 45 euro.

Beeld: Evelien Buynsters

Op weg maakt deel uit van een serie getiteld Nadekunst over kunstenaars en wat geven via crowdfunding voor hen betekende.

Meer verhalen uit de rubriek Nadekunst? Lees ook:

• Tot de dood ons scheidt. Huwelijken in kamp Westerbork
• Zangers Silke Veld: ‘Support maakt gelukkig.’