Zo’n glimlach

---

Ik dacht dat het een legende was
een verzinsel van de tijd,
van de stad,
van 010.

Zoals het rif
dat voor het monster van Loch Ness gehouden wordt,
een soort urban Bigfoot:
De Optimistische Rotterdammer.

Maar daar luncht hij in levende lijve
van oorsprong een Belg, met een guitig hoofd,
een salade voor hem en een glimlach
zo één die alle pijn en leed verdooft.

Hij straalt een overvloed aan optimisme uit
gewapend met enthousiasme en energie
krijgt hij zoveel voor elkaar dat zelfs
de dood zich wendt tot amnestie

En hij weet van den Den Hoed en de rand,
maar zijn glimlach is niet te weren.
Zoals die van de heilige Laurentius
die hangend aan het spit nog vroeg of ze ’m konden keren.
Zouden we hem net als Daniel den Hoed
over 100 jaar nog eren?

Zijn glimlach weet van ellende weer geluk te maken
omdat hij weet dat tranen van geluk net zo zilt
maar toch veel beter smaken.

Hij, met die ontwapenende glimlach
Hij koopt er levens mee, met die onbekommerde glimlach
Hij geeft hem gratis weg, die onbetaalbare glimlach
Hij is Die Rotterdammer, met die optimistische glimlach

Pas als hij zijn kruimels schraapt
besef ik dat het glas naast zijn salade
half vol bleef
tot het eind

Ik voel mijn mondhoeken krullen
als er ineens, zomaar
een kleine glimlach
op mijn gezicht verschijnt.

Meer lezen van Kobus Carbon? Ga naar www.kobuscarbon.nl en geniet bijvoorbeeld van het gedicht Rotterdammert.